1992, ఆగస్ట్, 25 మంగళవారం,
సాయంత్రం 6.30 గంటలు. మోమిన్ మహల్లా వీధికి ఎదురు గుండా చేనేత సొసైటీ కార్యాలయానికి రెండు ఇళ్ళకు అవతల ఓ చిన్న గది. గదిలో ఒంటరిగా నేను. నెత్తికింద పుస్తకాలు దిండుగా పెట్టుకొని, చిరిగిన పరుపొకటి పరుచుకొని పడుకున్నా. ఎదురుగా తెరిచిన తలుపు గుండా బయటికి వీధి వైపు చూస్తున్నా. వీధి ఆ చివరి వరకు స్పష్టంగానే కనిపిస్తుంది. చాల సేపటి నుండి చిన్నగా వాన తుంపర్లుగా కురుస్తూనే ఉంది. పిల్లలు ఇళ్ళల్లో నుండి వీధిలోకి వచ్చిచినుకుల్లో తడుస్తూ, ఆడుకుంటూ, అల్లరి చేస్తున్నారు.చాలా సేపు అట్లా వాళ్ళను చూస్తూనే ఉండిపోయాను. చూస్తూ ఉండగానే చినుకుల జోరు పెరిగింది. మంత్రమేసినట్లు పిల్లలందరు మాయమైపోయారు ఇళ్ళల్లోకి. ఒంటరిగా వీధంతా ఏడుస్తున్నట్లుంది
జోరుగా కురుస్తున్న వానను చూస్తుంటే...బాగా చీకటి కమ్మింది. ఎక్కడో మెరుపు మెరిసింది. గదిలో కరెంట్ పోయింది. హఠాత్తుగ ఉన్నట్లుండి వీచిన ఓ పెద్ద గాలికి వొలిపిరి చినుకులు వచ్చి వొళ్ళో పడ్డాయి. బట్టలు తడిసిపోయాయి. తలుపు మూసేసి, మూలన ఉన్న కిరోసిన్ స్టౌవ్ బయటకు లాగి ఒత్తులన్ని తగ్గించేసి, ఒక ఒత్తిని మాత్రమే పెద్దగా ఉంచి వెలిగించా. గదంతా పలుచటి వెలుగు పరుచుకున్నాకా, తడిసిన బట్టలు దండెం మీద వేసి, టవలుతో తుడుచుకొని, దాన్నే అడ్డంగా చుట్టుకొని పడుకున్నా. బయట ఉరుములు మెరుపులు ఎక్కువయ్యాయి. గదిలో మాత్రం నిశ్శబ్ధం. పోయిన సంవత్సరం వచ్చిన స్కాలర్షిప్ తో తెచ్చుకున్న అలారం వాచ్ మాత్రం గూటిలో టిక్...టిక్..మంటూ శబ్ధం చేస్తుంది.
అరగంట పైనే గడిచిందేమో! టక్..టక్..మంటూ శబ్ధం వచ్చింది. వాచీ వైపు చూశా. అది టిక్..టిక్.. మంటూనే ఉంది.
మళ్ళీ టక్..టక్...???
జాగ్రత్తగా వింటే ఎవరో తలుపు బాదుతున్నట్లు ఉంది. ఎవరు? ఎందుకొచ్చి ఉంటారు? ఈ రాత్రి, ఈ వర్షంలో, నా కోసం ఎవరొచ్చి ఉంటారు? మొఖం నిండా ప్రశ్నల కొడవళ్ళే. అంతటి చల్లని వాతావరణములో కూడ బుర్ర వేడెక్కినట్లు అనిపించింది.
మళ్ళీ టక్..టక్...
చల్ల గాలికో! ఎదో తెలియని భయానికో! తెలియదు కాని వణుకుతూనే మెల్లగా లేచి తలుపు తెరిచా. విసురుగా బయటి నుండి వచ్చిన చల్ల గాలి వెలుగుతున్న స్టౌవ్ దీపాన్ని ఆర్పేసింది. బాగా తడిసి ముద్దైన ఆకారం. చీకట్లో పోల్చుకోవడం కష్టమైంది. ఉన్నట్టుండి మెరుపొకటి మెరిసిపోయింది.
అసంకల్పితంగా నా నోటి నుండి "దేవరాజ్" ...
(ఇంకా ఉంది)
